انواع روکش ایمپلنت – بخش دوم

در مقاله قبل به معرفی مزایا و معایب روکش های پیچ شونده و سمان شونده روی ایمپلنت های دندانی گفتیم. در این مقاله به ادامه این مبحث می پردازیم.

باقی ماندن روکش روی ایمپلنت

برای دستیابی به تغییر شکل الاستیکی پیچ بعد از به کار گیری گشتاور (torque)، پیچ ها باید به اندازه ۵۰ تا ۷۵ درصد از استحکامشان چرخانده شوند، بنابراین بایستی همه پیچ ها بایستی بر اساس دستور شرکت سازنده و با استفاده از پیچ گوشتی کنترل گشتاور در مرحله اول سفت کردن آنها سفت شوند. تنظیم پیچ یا دوره نشست پیچ، بواسطه فشرده شدن میکروسکوپی منطقه های زبر رزوه های پیچ و فلنج های روبرو در طول سفت کردن پیچ، مدت کوتاهی پس از سفت کردن پیچ اتفاق می افتد؛ بنابراین، توصیه می شود پیچ پنج دقیقه پس از تورک کردن اولیه و یک هفته پس از آن مجدداً چرخانده شود.

در طول دوره عملکرد و بارگذاری بیش از اندازه بیومکانیکی، هم نیروهایی که موجب فشرده شدن ایمپلنت می شوند هم نیروهایی که موجب کشیده شدن آن می شوند، منجر به شل شدن پیچ می شوند. نیرویی که منجر به فشرده شدن ایمپلنت می شود، در صورتی که برابر یا بیشتر از بارگذاری اولیه باشد، باعث جدا شدن  پیچ و رزوه های روی یکدیگر خواهد شد و نیرویی که منجر به کشیده شدن ایمپلنت می شود، می تواند باعث بد شکل شدن پلاستیکی پیچ شود، بنابراین، فشاری که منجر به تغییر شکل الاستیک پیچ می شود و اجزاء را کنار یکدیگر نگه می دارد، را کاهش می دهد.

 

 

فشارهای مرکزی که خارج از محور طولی وارد می شوند، برای روکش های پیچ شونده خطرناک هستند. بنابراین، زاویه های شدید ایمپلنت های دندانی، روکش های کانتی لور (یک طرفه)، و ایجاد اتصال بین ایمپلنت و دندان های طبیعی با استفاده از پروتزهای پارسیل ثابت، باید مورد ارزیابی قرار بگیرند و در صورت امکان حذف شوند تا از شل شدن پیچ ها جلوگیری شود.

شل شدن پیچ ها تحت تأثیر عدم تناسب اجراء ایمپلنت و روکش آن نیز می تواند باشد. تناسب ضعیف بین ایمپلنت و اجزاء آن می تواند موجب افزایش فشار روی پیچ شود که در نهایت به شل شدن پیچ منجر می شود. همین مشکل برای پروتزهای غیر منفعلی بروز می یابد که به سیستم بار اضافی وارد می کنند و منجر به خم شدن ایمپلنت می شوند، و در نهایت وارد آمدن بار زیاد به اجزاء ایمپلنت و بافت های استخوانی اطراف می شود.

برای پیشگیری از شل شدن پیچ، باید در پیچ و ایمپلنت تغییرات متعددی ایجاد شود. مشخص شده است که پیچ هایی که از جنس طلا هستند، می توانند بهتر از پیچ های تیتانیومی محکم شوند، بنابراین بهتر در جای خود باقی خواهند ماند. طرح پیچ روی باقی ماندن آن در جای خود تأثیر خواهد گذاشت، بنابراین، مشخص شده است که سرهای پیچ ها با شش گوشه داخلی محکم تر از پیچ هایی باقی می مانند که درون خود شکاف دارند.

 

 

قابلیت بازیابی

اصلی ترین مزیت روکش های پیچ شونده این است که قابلیت بازیابی آنها قابل پیش بینی است و می توان این کار را انجام داد بدون آنکه به روکش روی آن آسیب وارد شود. بنابراین، با زمان کمتر و با هزینه بسیار پایین تر از روکش های سمان شونده می توان اجزاء مصنوعی روی دندان را تنظیم نمود، پیچ ها را می توان مجدداً سفت کرد و اجزاء شکسته را ترمیم نمود.

البته برای سهولت بیشتر در برداشتن روکش های سمان شونده، پیشنهادات و تکنیک های متعددی ارائه شده است. یکی از تکنیک های ارائه شده، گنجاندن پیچ داخل روکش سمان (چسبانده) شده است، که در صورت فعال شدن در آینده، بتواند برای برداشتن روکش از روی اباتمنت استفاده شود.

در مقایسه با روکش های پیچ شونده مرسوم، این تکنیک ها می توانند زیبایی و اکلوژن را افزایش دهند زیرا، صرف نظر از جای ایمپلنت، حفره دسترسی می تواند در ایده آل ترین جای ممکن قرار بگیرد. روش دیگری که ارائه می شود آماده سازی یک حفره هدایت کننده استوانه ای روی سطح لینگوال یا زبانی اباتمنت، و یک حفره دسترسی در سمت لینگوال روکش است. سپس، با قرار دادن یک پیچ گوشتی داخل حفره هدایت کننده و پیچاندن آن برای ایجاد یک نیروی برشی، سمان قابل تشخیص خواهد بود، در عوض به راحتی می توان روکش را برداشت.

تکنیک های دیگر که ارائه شده اند، در عوض، در روکش های سمان شونده، اساساً به محل حفره دسترسی به پیچ اباتمنت بستگی دارند، زیرا اجازه می دهند با کمترین آسیب در آینده به پیچ اباتمنت دسترسی داشت. ترکیب هر دو روش روکش های پیچ شونده و سمان شونده در یک روکش، با استفاده از حداقل یک پیچ نگه دارنده داخل یک دسته از سمان نگه دارنده ها، داخل یک روکش انجام شد.

استفاده از اباتمنت هایی که روکش ها به آنها متصل هستند، تکنیکی است که به این منظور استفاده شده است که هیچ نیازی به پیچ یا سمان (چسب مخصوص) برای متصل کردن روکش به اباتمنت نباشد.

 

 

سلامت بافت اطراف ایمپلنت دندانی

برخی دندانپزشکان متوجه شده اند با استفاده از روکش های سمان شونده، التهاب لثه بیشتری مشاهده می شود، زیرا برداشتن سمان (چسب) اضافی دشوار است، مخصوصاً زمانی که حاشیه های روکش بیشتر از ۳ میلی متر زیر لثه قرار می گیرد. این اتفاق بیشتر در قسمت های جلویی رخ می دهد. تحقیقات نشان داده اند تخلیه ناکامل سمان (چسب دندانپزشکی) می تواند منجر به التهاب اطراف ایمپلنت، تورم بافت نرم، سوزش، خونریزی، یا ترشح چرک با پروب کردن اطراف ایمپلنت، و نیز جذب و تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت شود. راه حلی که برای این مشکل بالینی وجود دارد استفاده از روکش های سمان شونده، یا اباتمنت های سفارشی برای روکش های سمان شونده است.

یکی از تکنیک هایی که برای برداشتن سمان اضافی پیشنهاد داده شده است، استفاده از اسکیلر پلاستیکی است، اما حتی این نیز می تواند منجر به ایجاد خراش روی سطوح ایمپلنت شود که در نهایت موجب تجمع پلاک و به خطر افتادن سلامت بافت نرم خواهد شد. بهترین کار کاهش سمان قبل از قرار گیری روکش روی ایمپلنت است.