مقایسه ایمپلنت های تیتانیومی و زیرکونیا

در اصل نخستین ایمپلنت های دندانی از دو جزء تشکیل می شدند: فیکسچر (که داخل استخوان پیچ می شود) و اباتمنت (قسمتی که روکش دندانی روی آن چسبانده می شود). پیشرفت هایی که در مواد سرامیکی جدید صورت گرفت، در سال ۲۰۰۰ امکان ساخت قسمت اباتمنت از سرامیک را ممکن ساخت. شهرت این ماده عمدتاً بواسطه سازگار بودن آن، بیشتر از تیتانیوم، با بافت های بدن انسان است. در سال ۲۰۰۵، ایمپلنت های تمام سرامیکی (فیکسچر و اباتمنت در یک قطعه) به بازار دندانپزشکی اروپا عرضه شدند و در سال ۲۰۱۱ مورد تأیید سازمان غذا و دارو قرار گرفتند تا در کلینیک های دندانپزشکی ایالات متحده آمریکا نیز مورد استفاده قرار گیرند.

مزیت اصلی ایمپلنت های یک تکه زیرکونیا این است که هیچ پیوندی در آنها وجود ندارد، تا باکتری در آن رشد کند، در نتیجه سلامت لثه ها بیشتر خواهد بود. یکی دیگر از مزایای آنها این است که ایمپلنت ۱۰۰% سفید است. به این معنا که حین لبخند زدن یا ارتباط کلامی با افراد، هیچ فلزی اطراف ایمپلنت قابل مشاهده نخواهد بود.

 

ایمپلنت های تیتانیومی

خوردگی، تحلیل تدریجی مواد با حمله الکترو شیمیایی، بویژه زمانی موجب نگرانی می شود که ایمپلنت های فلزی درون یک محیط کاملاً ناسازگار با الکترولیت که توسط بدن انسان فراهم می شود، قرار داده می شود. اصطلاح خوردگی به عنوان فرایند فعل و انفعالات بین مواد جامد و محیط شیمیایی آن تعریف می شود، که منجر به از دست رفتن مواد از سطح فلز یا ماده اصلی، تغییر در ویژگی های ساختاری آن، یا از دست رفتن انسجام ساختاری می شوند. اهمیت بالینی فرسایش ایمپلنت های فلزی از خوردگی ذرات و ساییدگی خود ایمپلنت در بافت اطراف ایمپلنت مشهود است، که در نهایت می تواند منجر به بروز اتفاقاتی شود که منجر به از دست رفتن و تحلیل استخوان قبل از قرار گرفتن روکش زیبایی روی ایمپلنت می شود.

 

ایمپلنت های از جنس زیرکونیا

طی چندین دهه، ماده ای که برای ساخت ایمپلنت مورد استفاده قرار می گرفت فلز بود. مهم ترین دلیل، دادن استحکام مکانیکی لازم به ایمپلنت بود تا در نتیجه، طول عمر آن افزایش داده شود. به مرور زمان، تحقیقات علمی باعث بهبود قابل توجه استحکام مکانیکی سرامیک شدند. در ابتدا، سرامیک ها به علت ویژگی زیبایی قابل توجه آنها، در درمان ایمپلنت استفاده شدند. با این حال، آخرین تحقیقات نشان می دهند که زیبایی مهم ترین ویژگی این ماده نیست. سرامیک، بواسطه ویژگی هایی مانند فقدان قدرت کنش و واکنش شیمیایی، مقاومت در برابر خوردگی، و غیر حساسیت زا بودن، فواید آن برای بیماران چند برابر بیشتر از ایمپلنت هایی است که از هر ماده دیگری ساخته می شوند.

 

مقایسه ایمپلنت های تیتانیومی و ایمپلنت های ساخته شده از زیرکونیا

حاشیه روکشی که روی ایمپلنت های زیرکونیا قرا می گیرد در سطح لثه ها قرار می گیرد در نتیجه حفظ بهداشت آن را راحت تر خواهد بود. بواسطه رنگ سفید ایمپلنت، لثه ها همیشه صورتی و کاملاً شبیه لثه های روی دندان های طبیعی هستند. حتی در افرادی که لثه های آنها خیلی نازک است. لثه ها اطراف ایمپلنت های سرامیکی سالم تر هستند، و بهتر حفظ می شوند. زیرکونیا سازگار با محیط بدن است و دچار خوردگی نمی شود. بواسطه طراحی یک تکه ایمپلنت های سرامیکی، هیچ پیوند زیر لثه ای وجود ندارد تا در آنجا باکتری انباشته شود. خونریزی و التهاب در بافت های لثه پیرامون این نوع ایمپلنت ها بسیار نادر است. سرامیک تمیزتر از دیگر فلزات است.

به طور کلی، حاشیه ایمپلنت های تیتانیومی در سطح استخوان قرار دارد، جایی که احتمال رشد باکتری بالا است و مسواک زدن آن ممکن نیست. ایمپلنت های تیتانیومی در عمق لثه قرار داده می شوند تا رنگ خاکستری فلز آن پنهان شود. باکتری با سرعت بیشتری اطراف سطوح فلز انباشته می شود و پاکسازی فلز دشوارتر است. همه فلزات دچار اکسیداسیون و خوردگی می شوند. بواسطه طراحی دو تکه ایمپلنت های فلزی، باکتری و مایعات بین اجزاء انباشته می شوند و موجب بروز بوی بسیار بد دهان می شوند. خونریزی و تحلیل لثه ها در اطراف ایمپلنت های تیتانیومی شایع تر است.

آنچه باید راجع به تیتانیوم (ایمپلنت فلزی) بدانید

حساسیت به تیتانیوم به ندرت در داروهای اصلی مشاهده می شود- با این حال، آزمایشگاه هایی که از فناروی ملیسا MELISA استفاده می کنند گزارش داده اند که حدود ۴% از بیمارانی که تست حساسیت به تیتانیوم را انجام داده اند نسبت به آن حساسیت داشته اند. ملیسا تستی است که به لحاظ بالینی برای بررسی حساسیت به فلز مورد استفاده قرار می گیرد. افرادی که به تیتانیوم حساسیت دارند ممکن است شاهد علائم متفاوتی باشند. این علائم می توانند از خارش ساده پوستی تا دردهای ماهیچه ای و خستگی باشند.

از مواد خوراکی گرفته تا داروها، در حال حاضر، تیتانیوم فلزی است که هر روز مورد استفاده قرار می گیرد. چندین آبنبات با مارک های مختلف دارای روکش هایی حاوی دی اکسید تیتانیوم نیز در بازار هستند. برخی خمیر دندان ها نیز حاوی ذرات تیتانیوم هستند. در بیمارستان ها نیز از ایمپلنت های تیتانیومی برای بازسازی استخوان پس از تصادف استفاده می شود.

حساسیت به تیتانیوم: چیزی بیشتر از یک خارش ساده

مانند همه فلزات دیگر، تیتانیوم طی فرایند خوردگی از خود ذراتی آزاد می کند. این فلزات داخل بدن به یون تبدیل می شوند و با پروتئین ها پیوند می خورند. برای افرادی که واکنش نشان می دهند، بدن سعی می کند به این ساختارها حمله کند. این زنجیره واکنش ها می تواند منجر به بروز علائم مختلفی شود، از جمله سندرم مزمن خستگی. تست ملیسا تنها تستی است که از نظر علمی ثابت شده است و می تواند حساسیت به تیتانیوم و مقدار این حساسیت را شناسایی نماید.

افرادی که نتیجه تست آنها مثبت است، توصیه می شود در صورت امکان از قرار گرفتن در معرض آن اجتناب کنند. این کار شامل استفاده از دیگر انواع ایمپلنت ها، خمیر دندان ها و روکش های زیبایی فاقد تیتانیوم است.