در این نوشته می خوانید:
یکی از خارق العاده ترین خدمت هایی که تخصص دندانپزشکی به بشر کرده است جایگزینی دندان های از دست رفته با کاشت ایمپلنت های دندانی است. ایمپلنت ها چیز جدیدی در دندانپزشکی نیستند. این درمان از سالها پیش از میلاد مسیح با روش های مختلفی انجام می شده است. اما با پیشرفت هایی که امروزه در این زمینه صورت گرفته است، به عنوان درمان برگزیده برای جایگزینی دندان های از دست رفته شناخته می شود.
نتایج تحقیقات بالینی در این زمینه نشان داده اند که تقریباً بیش از ۹۰% از کاشت ایمپلنت ها با موفقیت انجام شده است. متأسفانه ایمپلنت های دندانی به دلایل مختلفی ممکن است با شکست مواجه شوند. یکی از مهم ترین عواملی که در شکست یا موفقیت ایمپلنت ها نقش دارد تغذیه و رژیم غذایی بیمار قبل و بعد از جراحی است.
رژیم غدایی مناسب در طول کاشت ایمپلنت
تغذیه یکی از عواملی است که تحت کنترل خود فرد می باشد که می تواند روی سلامت بیمارانی که کاشت ایمپلنت های دندانی را انجام داده اند تأثیر بگذارد. تغذیه خوب برای تقویت بافت های حمایت کننده دندان ها و ایمپلنت های دندانی ضروری است. کمبود مواد مغذی ضروری می تواند موجب شکنندگی و تضعیف بافت هایی شود که باید اطراف ایمپلنت های دندانی ترمیم شوند.
معمولاً، رژیم غذایی بیمارانی که کاشت ایمپلنت دندانی داشته اند کافی نیست. یکی از نکات ضروری که این بیماران باید رعایت کنند داشتن تغذیه مناسب است. بسیاری از این بیماران رژیم غذایی مناسبی ندارند و از تأثیرات آن روی سلامت عمومی بدن خود یا اطلاع ندارند یا مراقب آن نیستند. رژیم غذایی این افراد باید شامل مقادیر صحیح پروتئین، چربی، کربوهیدرات، ویتامین، مواد معدنی، و مهم تر از همه، آب باشد. مهم نیست که این فرایند چقدر با دقت انجام شده باشد، بافت های ناسالم (ناقص از نظر تغذیه ای) دهان، پایه و اساس لازم برای کاشت موفق ایمپلنت های دندانی نخواهند داشت.
پروتئین
در افراد جوان، ماهیچه ها ۴۵% از وزن بدن را تشکیل می دهند. این مقدار در افراد خیلی مسن که شاهد کاهش مزمن اندازه و قدرت همه ماهیچه ها در آنها هستیم، تا ۲۷% کاهش خواهد یافت. کمبود شدید پروتئین در رژیم غذایی می تواند در عملکرد ضعیف سیستم ایمنی بدن نیز وجود داشته باشد، که موجب کاهش قدرت ماهیچه ای و بهبود ضعیف زخم در افراد مسن تر خواهد شد.
تغییر در ماهیچه ها، در ماهیچه های کوچک دست ها و صورت و نیز ماهیچه هایی که برای جویدن استفاده می شوند، مشهود است. ماهیچه های صورت فرو رفته می شوند و تعادل آنها به هم می خورد. یادگیری نحوه برخورد با این ماهیچه های شل و چروکیده برای افراد مسن دشوار است، مخصوصاً زمانی که روکش جدیدی روی ایمپلنت ها قرار داده می شود، زیرا برای محیط داخل دهان شیء خارجی است که داخل دهان کار گذاشته شده است.
تا چند وقت اخیر تصور می شد افراد بزرگسال بالای ۵۰ سال، به ازای هر کیلو وزن خود، باید روزانه ۸/۰ گرم پروتئین مصرف کنند، اما تحقیقات اخیر حاکی از این است که فرد به ازای هر کیلو وزن خود به ۱ تا ۲۵/۱ گرم پروتئین با کیفیت بالا نیاز دارد. بهترین منابع پروتئین گوشت و ماهی هستند. این غذاها باید پخته (بخار پز یا آب پز)، و نه سرخ شده، مصرف شوند؛ فرایند پخت، با شکستن ترکیب پروتئین ها به پروتیوس هایی (انواع فراورده های حلال در آب که از هیدرولیز پروتئین ها به دست می آیند) که به راحتی هضم می شوند، گوشت و ماهی را برای دستگاه گوارش آماده می کند، در حالی که سرخ کردن موجب تغییر و سفت شدن پروتئین ها می شود که باعث می شود هضم آنها دشوار شود.
چربی
وزارت غذا و داروی ایالت متحده آمریکا توصیه می کند در رژیم غذایی فرد، ۲۵% تا ۳۵% از کالری مصرفی روزانه باید به شکل چربی باشد. بعلاوه، توصیه می کند تا حد امکان مصرف چربی اشباع به کمتر از ۱۰% از کالری مصرفی روزانه کاهش پیدا کند، و مصرف کلسترول به روزانه کمتر از ۳۰۰ میلی گرم محدود شود. این توصیه ها برای همه افراد بزرگسال هستند، و برای افراد مسن نیز هیچ تفاوتی ندارد.
کربوهیدرات ها
در راهنمای تغذیه وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا آمده است کربوهیدرات ها باید ۴۵% تا ۶۵% از کالری روزانه را تشکیل دهند، و کربوهیدرات های پیچیده (نشاسته ها) به کربوهیدرات های ساده (قندها) ارجحیت دارند. اخیراً برای افراد بزرگسال بالای ۷۰ سال، دریافت روزانه ۱۳۰ گرم کربوهیدارت توصیه شده است، با این نکته که “قندهای افزوده” (نوشیدنی های فاقد الکل، آبنبات، دسرها، و غیره) بیش از ۲۵% از کل انرژی دریافتی را تشکیل ندهند.
ویتامین ها
ویتامین ها از جمله کوفاکتورهای ضروری در بسیاری عملکردهای داخل بدن، از جمله بهبود زخم، هستند. ویتامین C (اسید اسکوربیک) برای سنتز کلاژن ها ضروری است. کمبود ویتامین C تغییر فاحشی در روند بهبود بوجود خواهد آورد: بدون آن، روند اصلی آمینو اسیدها در پروتئین های کلاژن به درستی تولید نمی شود، پروتئین پروکلاژن از فیبروبلاست ها ترشح نمی شود، و مونتاژ خودکار پلیمر کلاژن نیز اتفاق نمی افتد، زیرا برای هیدروکسل دار کردن hydroxylation، باقی مانده های پرولین proline (اسید آمینه ای به فرمول c4h8ncooh) ویتامین C نیاز است.
پیامدهای کمبود ویتامین C عبارتند از بهبود ناقص زخم و افزایش خطر باز شدن مجدد آن. اسکوربوت Scurvy، نوعی بیماری بالینی است که نتیجه کمبود ویتامین C می باشد، و خود را در قالب کاهش انسجام و یکپارچگی استخوان، بافت نرم، و عروق خونی کوچک نشان می دهد. از آنجا که ویتامین C محلول در آب است، و از طریق کلیه دفع می شود باید دائماً برای بدن تأمین شود. مقدار مجاز ویتامین C توصیه شده، روزانه ۶۰ میلی گرم می باشد. توصیه شده که بیمار قبل و بعد از فرایند جراحی، به مقدار کافی مکمل ویتامین C مصرف کند، با این دیدگاه که، بیماری که تحت جراحی قرار می گیرد بیشتر از فرد سالم، اسید اسکوربیک نیاز دارد.
در مقاله بعد به ادامه این مبحث خواهیم پرداخت…
[…] مقاله قبل برای شما توضیح […]