دلایل شکست ایمپلنت های دندانی

علیرغم موفقیت های عظیم ایمپلنت های دندانی، با افزایش تعداد ایمپلنت هایی که کاشته می شوند، واقعیت شکست ایمپلنت های دندانی به یکی از موضوعاتی تبدیل شده است که اهمیت آن روز به روز بیشتر می شود. مشکلاتی که گاهگاهی بوجود می آیند به کنار، ایمپلنت های دندانی گزینه های درمانی برای دندان های از دست رفته هستند.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت های دندانی، اساساً ریشه های مصنوعی دندان، ساخته دست بشر هستند که می توانند به طرق مختلفی برای جایگزینی دندان های از دست رفته یا افتاده، مورد استفاده قرار بگیرند و یک دندان مصنوعی ثابت یا متحرک را حمایت کنند. ایمپلنت ها عموماً از جنس تیتانیوم های پزشکی هستند، هر چند مواد جدید، مانند زیرکونیا نیز به شهرت رسیده اند.

 

علل شکست ایمپلنت های دندانی

شکست ایمپلنت های دندانی می تواند به علل مختلف و در سطوح متفاوتی اتفاق بیفتد. شکست های کوتاه مدت اکثراً می توانند به عنوان عدم بهبود استخوان، طی فرایندی به نام “اسئواینتگریشن”، تعریف شوند. این نوع شکست ها می توانند با عوامل سیستمیک مانند کشیدن سیگار، دیابت کنترل نشده، یا تراکم اندک استخوان همراه باشند. بهداشت ضعیف دهان و بیماری لثه نیز می توانند ایمپلنت های شما را در معرض خطر قرار دهند.

علائم شکست ایمپلنت های دندانی می توانند شامل درد، تکان خوردن فیکسچر ایمپلنت (بخشی از ایمپلنت که داخل استخوان فک قرار می گیرد)، تحلیل استخوان، خونریزی، شکل گیری چرک و مشکلات خاص اطراف ایمپلنت ها باشند که در تصاویر رادیو گرافی قابل مشاهده هستند. شکست های کوتاه مدت اغلب می توانند با خارج کردن ایمپلنت، و اصلاح و درمان محل جراحی با پیوند استخوان درمان شوند، که البته این کار قبل از بهبود و اقدام به کاشت ایمپلنت دیگر باید انجام شود. از آنجا که استخوان خیلی کندتر از بافت نرم بهبود پیدا می کند، این فرایند می تواند چند ماه زمان ببرد.

 

بارگذاری خیلی سریع

ایمپلنت ها به دلایل مختلف، طی بازه های زمانی متفاوتی، با استخوان پیرامون خود جوش می خورند، از جمله تراکم استخوان، اکلوژن، سلامت بیمار، و دیگر عوامل. گاهی اوقات، برخی بیماران، به خاطر مراسم خانوادگی و اجتماعی، مسائل زیبایی، جابجایی محل زندگی، و دلایل دیگر، از دندانپزشک خود می خواهند ایمپلنت های آنها زودتر بارگذاری شوند. متأسفانه برخی از این موقعیت ها منجر به شکست ایمپلنت های دندانی، نارضایتی بیمار، و بالا رفتن هزینه ها می شوند. دندانپزشک ها ترجیح می دهند بارگذاری ایمپلنت های دندانی، چند ماه پس از کاشت آنها انجام شود.

زمان لازم برای جوش خوردن استخوان با یک ایمپلنت تیتانیومی متفاوت است، اما اکثر مطالعات حاکی از این هستند که یک دوره ۳ تا ۶ ماهه کفایت می کند. ثابت شده است که ایمپلنت های ثابت را می توان قبل از این بازه زمانی با موفقیت بارگذاری کرد، اما هنوز هم بین دندانپزشک ها اختلاف نظر وجود دارد، که آیا باید برای اسئواینتگریشن صبر کرد یا خیر. هر چه این بازه زمانی طولانی تر باشد بهتر است.

حجم ناکافی استخوان

قرار دادن ایمپلنت ها داخل استخوان فرایند پرسش برانگیزی است. اغلب، نجات یک دندان محکم، بهتر و قابل پیش بینی تر از کشیدن دندان، پیوند استخوان و کاشت ایمپلنت است. وقتی استخوان از حجم و تراکم کافی برخوردار نیست، موفقیت ایمپلنت کاشته شده با مشکل مواجه خواهد شد، به همین دلیل بیمار باید راجع به وضعیت بالینی و مشکلات غیر عادی که ممکن است بوجود بیایند رضایت داشته باشد.

کاشت خیلی زود ایمپلنت در محلی که قبلاً درمان اندودانتیک با شکست مواجه شده است

یکی از روال های خیلی معمول، کشیدن دندانی است که قبلاً تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته، و کاشت ایمپلنت در همان روز است. برخی تحقیقات این کار را زیر سؤال می برند و بیان می کنند ارگانیسم هایی که موجب شکست اندودانتیک می شوند، هنوز داخل استخوان وجود دارند و می توانند موجب شکست ایمپلنت شوند. تا زمانی که تحقیقات بیشتری در این زمینه صورت نگرفته است، این گونه به نظر می رسد که پیوند استخوان در حفره دندان و منتظر شدن برای بلوغ استخوان، تصمیمی عاقلانه است.

 

کاشت زیاد ایمپلنت

تعداد دقیق ایمپلنت های مورد نیاز برای حمایت از ترمیم های متفاوت، کاملاً سلیقه ای است. عواملی که روی این تصمیم تأثیر می گذارند، عبارتند از حجم یا تراکم استخوان، قطر و ارتفاع ایمپلنت، و نیز سفتی ظاهری اکلوژن. افرادی که به وضوح دندان قروچه دارند، می توانند هر گونه دندان مصنوعی را تخریب کنند و موجب شکست ایمپلنت های دندانی شوند. بسیاری از ایمپلنت ها هستند که ظاهراً بار زیادی روی آنها قرار داده شده است اما عملکرد خوبی دارند، و تعدادی از آنها با شکست مواجه شده اند. استدلال منطقی که باید انجام داد این است که تعداد ایمپلنت های بیشتر بهتر از تعداد ایمپلنت های کمتر است.

 

مشکلات طولانی مدت ایمپلنت ها

شکست طولانی مدت ایمپلنت های دندانی می تواند حاکی از چالش های کاملاً متفاوتی باشد. این اتفاقات می توانند زمانی رخ دهند که بافت اطراف ایمپلنت بهبود پیدا کرده است و با ایمپلنت جوش خورده است. از جمله شایع ترین علل شکست طولانی مدت ایمپلنت های دندانی (و متأسفانه، علتی که درمان آن از همه دشوارتر است) پری ایمپلنتایتیس peri-implantitis است. پری ایمپلنتایتیس عفونت مزمن لثه و در نهایت استخوانی است که ایمپلنت را حمایت می کند. این مشکل می تواند با روند بیماری پریودنتال مرتبط باشد که روی دندان ها تأثیر می گذارد، زیرا هر دوی آنها منجر به از دست رفتن ساختار حمایت کننده (استخوان) اطراف یک بخش ثابت می شوند. علائم می توانند شامل ناراحتی، ترشح چرک، یا خونریزی لثه ها باشند.

درمان های پری ایمپلنتایتیس می توانند شامل بهبود مراقبت هایی باشند که در منزل انجام می شوند، پاکسازی های بیشتر و با فواصل زمانی کوتاه تر، لیزر درمانی، آنتی بیوتیک ها و جراحی به منظور ترمیم و بازسازی استخوان. هر چند (بر اساس آکادمی آمریکایی دندانپزشکی ایمپلنت) نرخ کلی موفقیت درمان با کاشت ایمپلنت های دندانی بیشتر از ۹۸ درصد گزارش شده است، تأثیرگذاری درمان ها برای پری ایمپلنتایتیس بسیار کمتر است. مخصوصاً زمانی که برخی پیامدهای دیگر مانند تغییر ظاهر ترمیم دندانی مد نظر قرار می گیرند.

دیگر شکست های طولانی مدت می توانند شامل مشکلات زیبایی از قبیل شکستن پیچ، شل شدن اباتمنت، و شکستن روکش ایمپلنت باشند. بعلاوه، این مشکلات می توانند با از دست رفتن عملکرد و تغییرات ظاهری همراه باشند. خوشبختانه، اکثر این موقعیت ها راحت تر از پری- ایمپلنتایتیس اصلاح می شوند.