در این نوشته می خوانید:
ایمپلنت ها گزینه هایی قابل قبول برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند. در بسیاری موارد، افراد آنها را به دیگر گزینه های جایگزین مانند بریج ها یا پروتزهای پارسیل ترجیح می دهند. با این حال، جایگذاری ایمپلنت های دندانی نیاز به ارزیابی با دقت دارد و جنبه های مختلفی باید مد نظر قرار بگیرند، مخصوصاً استخوانی که قرار است ایمپلنت داخل آن قرار داده شود.
چرا باید نگران حجم استخوان بود؟
ایمپلنت دندانی یک پست فلزی است که داخل استخوان فک قرار می گیرد و به عنوان تکیه گاهی استفاده می شود که روکش روی آن قرار می گیرد. وقتی ایمپلنت کاشته می شود، هدف نهایی اطمینان پیدا کردن از ثبات کامل آن داخل استخوان است (اسئواینتگریشن)، به شکلی که آنقدر محکم باشد که دندان روی خود را حمایت کند. این فرایند نیاز به دقت زیاد دارد تا اطمینان حاصل شود که استخوان کافی اطراف ایمپلنت وجود دارد تا به ایمپلنت استحکام و ثبات لازم را ببخشد. بنابراین، نگرانی اصلی حین قرار گرفتن ایمپلنت های دندانی حصول اطمینان از وجود حجم استخوان کافی با ارتفاع، پهنا و عمق کافی اطراف ایمپلنت است.
اطراف ایمپلنت های دندانی چقدر استخوان لازم است؟
به عنوان یک قانون کلی، اطراف ایمپلنت های دندانی باید ۱ میلی متر استخوان وجود داشته باشد. وقتی ایمپلنت در کنار یک دندان یا ایمپلنت دیگر قرار می گیرد فضای بیشتری (به ترتیب ۲ و ۳ میلی متر) لازم است. وقتی استخوان کافی وجود ندارد تا ایمپلنت را به طور کامل در بر بگیرد، پیوند استخوان لازم خواهد بود. در تصویر زیر شاهد استخوان باریک فک هستید که قبل از آنکه بتوان ایمپلنت را داخل آن قرار داد، نیاز به پیوند استخوان دارد.
هنگام ارزیابی ارتفاع استخوان، باید آنقدر استخوان به اندازه کافی وجود داشته باشد که ایمپلنت بتواند به طور کامل پوشش داده شود. با این حال، مهم است اطمینان حاصل شود ایمپلنت آنقدر عمیق قرار نگیرد که با ساختار آناتومیک دیگری (مانند اعصاب فک پایین یا سینوس فک بالا) برخورد پیدا کند و به آن آسیب برساند. هنگام جایگذاری ایمپلنت ها داخل فک بالا، ممکن است آنقدر فضای عمودی کافی وجود نداشته باشد، و برای بازسازی استخوان ممکن است لیفت سینوس ضروری باشد.
روند جراحی پیوند استخوان قبل از کاشت ایمپلنت
در اکثر موارد، بیمار برای این فرایند بیهوش می شود یا منطقه جراحی با داروی مخصوص بی حس می شود. این دارو داخل لثه و قسمت هایی تزریق می شود که قرار است استخوان از آنها برداشته شود. پس از آن، برشی در بافت لثه ایجاد می شود و یک لایه بافت روی استخوان برداشته می شود تا استخوان قابل مشاهده باشد. این کار به جراح اجازه می دهد متوجه شود دقیقاً چقدر استخوان نیاز است در آن قسمت قرار داده شود.
در صورتی که استخوان از جای دیگری گرفته شود، برشی هم در آن قسمت زده می شود تا همان زمان بتوان استخوان را برداشت سپس بافت روی آن بخیه زده می شود. استخوان پیوندی در استخوان فک، جایی که استخوان از دست رفته است، قرار داده می شود و با استفاده از پیچ تیتانیومی در جای خود ثابت می شود. برای در بر گرفتن تکه های جدید استخوان، ممکن است از دیگر مواد پیوندی استفاده شود. برخی جراحان غشائی اطراف استخوان پیوندی قرار می دهند و پس از آن، بافت لثه را روی آن بخیه می زنند.
انواع پیوندهای استخوان
پیوند استخوان عبارت است از افزودن استخوان، یا مواد مشابه استخوان، در تلاش برای افزایش حجم استخوان درون فک. اساساً، استخوان قبل از کاشت ایمپلنت جایگذاری می شود و بهبود پیدا می کند. دوره بهبود، بسته به نوع استخوانی که استفاده می شود، می تواند متفاوت باشد.
انواع پیوندهای استخوان بر اساس منابع دریافت استخوان لازم دسته بندی می شوند، که عبارتند از:
- اتوگرافت Autograft – استخوانی که استفاده می شود از بدن خود بیمار گرفته می شود.
- آلوگرافت Allograft – استخوانی که استفاده می شود از موجود زنده ای گرفته شده است که از نظر ژنتیکی شبیه استخوان بیمار است.
- زانو گرافت Xenograft – استخوانی که استفاده می شود از موجود زنده ای گرفته شده است که از نظر ژنتیکی شبیه استخوان بیمار نیست.
- مواد مصنوعی– برای پیوند از مواد مصنوعی سازگاز با بدن انسان استفاده می شود.
نوع موادی که برای پیوند استخوان استفاده می شود بر اساس موقعیت و مقدار استخوان لازم انتخاب خواهد شد.
زمانبندی برای جراحی پیوند استخوان
بسته به موقعیت، مواد پیوندی استخوان می توانند همزمان با کاشت ایمپلنت، یا قبل از آن داخل استخوان فک قرار داده شوند. هر چند ممکن است راحت تر باشد کاشت ایمپلنت و جراحی پیوند استخوان به طور همزمان انجام شود (در نتیجه زمان درمان کوتاه تر می شود)، گاهی اوقات، شرایط بالینی اجازه این کار را نمی دهد.
در صورتی که لازم باشد استخوان پیوند قبل از کاشت ایمپلنت قرار داده شود، مهم است بر اساس برنامه زمانی، درمان انجام شود. اگر ایمپلنت خیلی زود پس از جراحی پیوند کاشته شود، قسمت پیوندی زمان کافی برای بهبود نخواهد داشت و به اندازه کافی محکم نخواهد شد. در صورتی که ایمپلنت مدت زمان طولانی پس از جراحی پیوند کاشته شود، جذب و آب شدن ماده پیوندی می تواند همراه با تحلیل حجم استخوان اتفاق بیفتد. بنابراین، کاشت ایمپلنت عموماً بر اساس بهبودی کافی برنامه ریزی می شود.
پس از جراحی کاشت ایمپلنت انتظار چه اتفاقاتی را می توان داشت؟
- تورم و کبودی (که حداکثر می تواند ۲۴ تا ۴۸ ساعت طول بکشد)
- خونریزی
- بی حسی در نتیجه استفاده از داروهای بی حس کننده به مدت ۶ ساعت
- ناراحتی به مدت چند روز
- فشار در ناحیه جراحی و سینوس
- چند روز پس از جراحی ممکن است داخل دهان متوجه ذرات سفید شوید
- در صورتی که بخیه زده شود، به مرور زمان حل خواهد شد.
- در صورتی که پیچ کار گذاشته شود، به صلاحدید پزشک، جلسه بعد برداشته خواهد شد.
دستورالعمل هایی که پس از جراحی باید رعایت شوند
- به مقدار کافی مایعات بنوشید.
- خونریزی- که چندین ساعت پس از جراحی ادامه خواهد داشت- به مدت ۲۰ تا ۳۰ دقیقه روی آن گاز استریل قرار دهید. در صورت نیاز این کار را تکرار کنید.
- از خوردن غذاهای شور، پر ادویه، ترد و سفت خودداری کنید.
- از دهانشویه ها استفاده نکنید- به مدت یک هفته، سه مرتبه در طول روز دهان خود را با آب و نمک شستشو دهید.
- تا زمانی که موضع جراحی بی حس است، از خوردن و نوشیدن غذاها یا مایعات داغ بپرهیزید.
- به منظور کاهش تورم، سر خود را بالاتر از حد معمول قرار دهید و روی صورت یخ قرار دهید، پس از ۲۴ ساعت نخست برای کاهش تورم از گرمای مرطوب استفاده کنید.
- به مدت ۲۴ ساعت رژیم غذایی شما باید حاوی غذاهای نرم باشد، از جویدن در ناحیه جراحی خودداری کنید.
- حفظ بهداشت دهان از اهمیت ویژه ای برخوردار است، تا زخم به خوبی بهبود پیدا کند و عفونی نشود.
- توصیه می شود افراد سیگاری به مدت ۵ تا ۷ روز پس از جراحی از کشیدن سیگار خودداری کنند.